Her şeyin bir sonu vardır, değil mi? Ya da bazı şeylerin. Beni üzen şeylerden biri de bitmek fiilinin geçmiş zamana çekimlenmesidir. Hiçbir şey bitmesin istiyorum. Ya da çoğu şey diyelim buna. Bir şeyler bittiği zaman beni yaralıyor. Ayrılık gibi. Bu takıntı, ben tamamen bittiğimde sona erecek, biliyorum. Ben bittiğimde bana üzülecek kimse olacak mı bunu da çok merak ediyorum.
Bazen insanlar keşke diyebiliyor. Umarım dünyada keşkeler kalmaz. Ama biliyorum, ta başlangıçta yazıldı tüm bu acılar, hüzünler, gözyaşları vesaire. En başta kuralları koyan bunları böyle istemiş. İnandığımız kitaplarımız olmasa, sadist bir varlıktan söz ederdik. Varlık… Genel itibariyle “sadist” yani. Acı çekenlerin sesi daha çok çıkacaktır mutlaka.
Mutlu olabilen, dertsiz bir gün geçirebilenler şükredecektir sadece. Kıskançlar, benciller, hırsızlar, çıkarcılar şikayetçi olacaktır bu düzenden. Fakir hakkını isteyecek, zenginler malını korumaya çalışacak, kimse ölene kadar doymayacaktır. Mutlu bir yuvada ailesi ile kıt kanaat geçinen adam yine de mutlu olur. Herhangi bir filmden alınmış bir sahne ya da çocuklara yatarken okunan hikayelerden bir parça, ne dersen. Engelli çocuğuna araba alamayan bir otomobil fabrikası sahibi mutsuz olur değil mi? Bize böyle öğrettiler. Kendi adıma konuşmam gerekirse, bana böyle öğrettiler.
Üşüyorum, hem de çok fazla. Mexico sıcağında üşüyorum. Kayalıkta güneşlenen bir kertenkele var. Artık korkularımın üzerine gidiyorum. Kendimi cezalandırıyorum. Epeydir beklettiğim gözyaşlarımı tamamıyla bıraktım ülkemde. Kazandığım dolarlarla burada bir kulübe satın aldım. Yanıma ıssız bir yerde tek başıma kaldığımda isteyebileceğim her şeyi aldım. Düşünecek sınavlar, verilecek hesaplar, düşüneceğim bir aile, günlük sorumluluklar, hepsinden uzağım şimdi. Şimdiye kadar sıkıcı ve gürültülü şehirlerde biriktirdiğim her türden paraları aldım, hayalini kurduğum her türlü şeyi aldım. Geride tüm hafızamı bıraktım.
